Το γράμμα

Έρχεται κι η νύχτα που την βλέπω σαν εφιάλτη, “ωχ.. πώς θα την βγάλουμε και απόψε”…η ημέρα κάπως με ξεγελάει( όχι ότι δεν τρέχω στην τουαλέτα της δουλειάς κάθε λίγο και λιγάκι να πάρω ανάσα ή να κλάψω..αναλόγως τα κέφια..), ξαπλώνω στο κρεββάτι (τις περισσότερες φορές κοιμάμαι στον καναπέ) αφού έχω παζαρέψει με τον φόβο μου αρκετές ώρες.. και τα πάντα είναι μουδιασμένα, ο φόβος μήπως δεν ξυπνήσω ξανά, σκέψεις.. σκέψεις.. κλάμμα.. απελπίσια.. μιζέρια.. μοναξιά.. “μήπως τρελαθώ;” με σκοτώνει σαν μαχαίρι που βυθίζεται στο στομάχι μου και δεν μπορώ να ανασάνω…

Και κάπως έτσι με παίρνει ο ύπνος, (αν δεν έχω ξυπνήσει από κρίση πανικού μέσα στη νύχτα..) μούσκεμα στον ιδρώτα, οι εφιάλτες γνώριμοί μου φίλοι και κάποια στιγμή ξημερώνει…τα πόδια βαριά κατεβάζω από το κρεββάτι σαν να πάλευα όλη νύχτα..και με όρεξη μηδέν πρέπει να πάω στη δουλειά..δεν αντέχω να νιώθω οτί πρέπεί κάθε μέρα να παλεύω..

Βλέπω τον ήλιο το πρωί κι αντί να χαρώ γι αυτό, το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσες ώρες θα λείπω στη δουλειά..και κάπως έτσι κάνω το σπίτι το φρούριο της υποτιθέμενης (θα καταλάβαινα αργότερα) ασφάλειας μου..μετά σκέφτομαι..να πάω με το αυτοκίνητο ή με το μετρό..δεν ξέρω τι είναι χειρότερο..

-ΤΙ; Να πάω για ποτό; θα αστειεύεσαι..με το που πιω λίγο αλκοόλ θα χάσω τον έλεγχο και θα τρελαθώ..

-ΤΙ; σινεμά; Δεν θα είσαι καλά..Να κλειστώ εκεί μέσα και να πεθάνω από ασφυξία; Σπίτι μου σπιτάκι μου…Φοβάμαι..φόβος παντού…πονάει όλο το σώμα μου.. τα άκρα μου βαριά.. η καρδιά μου πάει να σπάσει.. δεν μπορώ να αναπνεύσω…Σκέφτομαι οτι η ζωή μου τελειώνει.. Και που την έχω; την ζω;.. Σ@##& ζω…

Δεν μου φτάνανε όλα αυτά που μου έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό έχω και τις κρίσεις πανικού…που βέβαια το πόρισμα βγήκε από το ιντερνετ..όσο θυμάμαι να ψάχνω με τρεμάμενα χέρια τι είναι οι κρίσεις πανικού στο ιντερνετ..

Σαν να περιμένω από τη μεγάλη κρυστάλλινη σφαίρα -τον γκουρού- να μου πει τι έχω.. τόσο απορώ με την νοημοσύνη μου τώρα! Τουλάχιστον το έχουν και άλλοι.. Και ξαναμπαίνω σε forum.. ο καθένας τα δικά του..Και τώρα;

Μάλλον έφτασα στα όρια μου… δεν είμαι εγώ… Εγώ; Εγώ που πήγαινα παντού.. που είχα παρέες..που διασκέδαζα; ΔΕΝ με αντέχω άλλο..
Που να ήξερα ότι έχει ενεργοποιηθεί το false alarm σύστημα στον εγκέφαλο μου και η αδρεναλίνη μου χτυπάει κόκκινο;

Ο περίγυρος μου έχει πει να πάω σε ψυχίατρο.. να πάω σε παθολόγο.. κάποιο ενισχυτικό φυτικό βότανο θα με αποτοξινώσει από το στρες… ίσως και κάποιο χημικό.. δεν είναι κακό και κανένα χάπι.. Κουβαλώ τις βαλεριάνες και το νερό μέσα στην τσάντα μου σαν φυλαχτό..Φτάνει…

Η ερώτηση σου λοιπόν γιατί σε μένα;;… Δεν με αφορά.. Η ερώτησή μου ως προς εσένα είναι γιατί το αφήνεις; Γιατί το αφήνεις να κυριεύει τη ζωή σου;; Μάθε να ακούς το σώμα σου.. Μάθε να ακούς τις σκέψεις σου.. Μάθε να ακούς τα θέλω σου..

Όλα αυτά δεν θα τα κάνεις μόνος σου.. Αν κοιτάξεις γύρω σου κάποιος θα υπάρχει που θα μπορέσει να ανοίξει τους ορίζοντες σου και να σε βοηθήσει.. Μίλα για όλα αυτά που σε βαραίνουν..Μίλα για τις σχέσεις σου..Μίλα για όλους αυτούς που “και καλά” δεν σε ενοχλούν…

Μίλα για ΕΣΕΝΑ..