Οικογένεια – Σύνδρομο ελληνικής πολυκατοικίας (το τρίπατο της ευτυχίας)

Μεγαλώνοντας σε μία ελληνική οικογένεια, αλλά και ως ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια που βλέπω τους θεραπευόμενους μου μέσα και από μία συστημική προσέγγιση, ακούω συχνά «είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια»… , «έχουμε πολύ καλή σχέση μεταξύ μας» και όταν αρχίζει έτσι ο θεραπευόμενος.. αρχίζουν και χτυπάνε τα καμπανάκια, και η εξιστόρηση συνεχίζεται .. «αλλά από τότε που άρχισα να θέλω να κάνω πράγματα για εμένα (και εδώ μπορείτε να σκεφτείτε οτιδήποτε έχει να κάνει με προσωπική ανέλιξη και ανάληψη ευθυνών, όπως τα παρακάτω) να μετακομίσω, να σπουδάσω στο εξωτερικό, να αλλάξω πόλη, να παντρευτώ, οι γονείς μου δεν είναι πολύ υποστηρικτικοί, ίσα ίσα νιώθω ότι φταίω κιόλας για κάτι..»

Δυστυχώς, η ελληνική οικογένεια είναι βαθιά συντηρητική και βαθιά ενοχική. Δείχνει δεμένη αλλά στην πραγματικότητα υφέρπει η δυσαρέσκεια, ο θυμός η οργή, τα απωθημένα και τα συμπλέγματα, όλα καλά σκεπασμένα κάτω από την επικάλυψη του δεσίματος καθώς και το φόβο διάρρηξης των φαινομενικά καλών σχέσεων.

Η ελληνική οικογένεια είναι εκεί τα Χριστούγεννα και το Πάσχα στο οικογενειακό τραπέζι.. και αν το κάνεις λίγο εικόνα όλοι έχουν συννεφάκια πάνω απ’ το κεφάλι τους και σκέφτονται διάφορα πράγματα ο ένας για τον άλλον, πράγματα που φοβάται ο ένας να πει στον άλλον μην τυχόν και χαλάσουν ισορροπίες, μην τυχόν και έρθει η ρήξη και χαλάσει η ομοιόσταση του συστήματος..έτσι είναι εκεί όλοι παρόντες για την υποχρέωση.. Γιατί ναι ισχύει, το φαγητό ενώνει, το φαγητό είναι αγάπη αλλά μόνο όταν στο τραπέζι σερβίρεται η ειλικρίνεια.

Και συνεχίζει κάποιος άλλος θεραπευόμενος να μου λέει «ναι αλλά αν πάθω κάτι ξέρω oτι θα τρέξει.., κατά βάθος με αγαπάει..» και αρχίζεις να κάνεις διερεύνηση του αξιακού του συστήματος και τον ρωτάς .. δηλαδή η καλή σχέση έγκειται στο ότι θα τρέξει   εάν  και εφόσον πάθεις κάτι; και το βάθος είναι πολύ βάθος να φανταστώ έ; Αυτή είναι η ουσία της αγάπης; Αυτή είναι η ουσία της οικογένειας; Ουψ…! συγνώμη μόλις σου χάλασα μια πεποίθηση! Για να μην ανοίξω το θέμα περιουσία.. αδέρφια που σκοτώνονται μεταξύ τους, χρόνια ελληνική ψυχοπαθολογία..που όπως λένε και οι αμερικάνοι τότε βλέπεις τα true colours όλων πια.

Παιδιά που αρνούνται να είναι ειλικρινή απέναντι στους γονείς τους επιλέγοντας την υποκριτική δοσοληψία και το αμοιβαίο ψυχολογικό βόλεμα.. Γεμάτη Ελλάδα από “παιδιά” 20-50 χρονών που συμβιώνουν κυριολεκτικά και συναισθηματικά σε κάποιο διαμέρισμα της πολυκατοικίας με κάτοχο κάποιον από την πατρική τους οικογένεια..ρίχνοντάς το όλο στο οικονομικό, που μεταξύ μας δεν ισχύει και δεν ίσχυε ποτέ..

Και εκεί έρχονται και τα λεγόμενα διπλά μηνύματα.. από τη μία τον ρωτάει η μαμά του τον Κωστάκη, πότε θα παντρευτεί και από την άλλη του λέει που πάει και τις βρίσκει όλες αυτές τις άχρηστες ή του λέει εγώ να σε βοηθήσω σε ότι θες αλλά δεν έχω να σου προσφέρω κάτι, πήγαινε να δουλέψεις όπως έκανα και εγώ..(Εν τω μεταξύ ο Κωστάκης είναι 35 χρονών και ήδη δουλεύει άλλα χρήματα υπάρχουν μόνο αν θέλει να μείνει στο πατρικό σπίτι και όχι για να πάει σε  δικό του και να τον βοηθήσουν μέχρι να σταθεί στα πόδια του).. Έτσι οι γονείς διατηρούν το ρόλο της εξουσίας και τα παιδιά πότε δεν καταφέρνουν να αυτονομηθούν και έτσι συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος της ψυχοπαθολογίας.

Και ο Κωστάκης δε γίνεται ποτέ Κώστας..Οι ρόλοι αντιστρέφονται.. τα παιδιά καλύπτουν τις ανάγκες των γονιών τους.. οι γονείς μεταθέτουν την συναισθηματική τους αναπηρία και την φοβική τους στάση απέναντι στη ζωή στα παιδιά δημιουργώντας άβουλα και ενοχικά όντα..Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά αυτά είναι ευθυνόφοβα, αναβλητικά, χωρίς αυτοπεποίθηση,  χωρίς αυτοεκτίμηση και όρια και πάντα υπηρετούν το ρόλο του θύματος. Γιατί δυστυχώς το ίδιο σύστημα τα έχει εκπαιδεύσει να υπόκεινται σε συναισθηματικούς εκβιασμούς και να μην εξελίσσονται. Το χειρότερο δε είναι ότι αυτό το μοτίβο συνεχίζεται και στην δικιά τους οικογένεια.

Κάποια στιγμή παντρεύονται και κάνουν ένα παιδί για να αναπληρώσουν τα δικά τους κενά και για να ασχοληθούνε με το παιδί κουκουλώνοντας τις δικές τους προσωπικές ελλείψεις, μέχρι όλο αυτό να βουλιάξει και μάλιστα το ίδιο το παιδί τους να τους κάνει να  αντιληφθούν ότι δύο άρρωστα κομμάτια δεν μπορούν να κάνουν ένα υγιές σύνολο..